Sokołowski Adwokaci Radcy Prawni

Prawnicy kancelarii reprezentowali jednego z wiodących zakładów ubezpieczeń w postępowaniu mediacyjnym przed sądem polubownym przy Komisji Nadzoru Finansowego. Sprawa dotyczyła odszkodowania za skutki pożaru w zakładzie produkcji spożywczej w wyniku, którego zniszczeniu uległa prawie cała konstrukcja hali produkcyjnej i magazynowej oraz znaczna część linii produkcyjnych. Wartość strat została przez poszkodowaną spółkę oszacowana na kilkanaście mln. zł. W postępowaniu sądowym oraz mediacyjnym spór ogniskował się w zakresie spełniania przez ubezpieczonego warunków ochrony przeciwpożarowej i ich wpływu na przebieg pożaru. Jednym z ciekawszych zagadnień były zarzuty dotyczące przekroczenia dopuszczalnej gęstości obciążenia ogniowego obiektu oraz sprawności instalacji hydrantowej, a także wpływ tych okoliczności na zdolność opanowania pożaru, we wczesnej jego postaci. Po kilku miesiącach negocjacji, dobrej współpracy ze specjalistami z zakresu pożarnictwa i konstrukcji budowalnych doszło do zawarcia ugody. To był wymagający, ale i finalnie satysfakcjonujący projekt, w którym uczestniczyliśmy.

Nasz klient realizuje budowę zakładu produkcji spożywczej wraz z częścią biurowo-magazynową i zapleczem socjalnym. Szacowna powierzchnia użytkowa obiektu to ok.  1.500 m.kw., a czas budowy to prognozowane 12 miesięcy. Budujemy dla klienta całe otoczenie prawne tej inwestycji. Począwszy od przygotowania i negocjacji umów z generalnym wykonawcą (częściowo w formule zaprojektuj i wybuduj), inżynierem kontraktu, inspektorami nadzoru, podwykonawcami, obsługę procesu przetargowego wyłonienia generalnego wykonawcy, poprzez bieżące doradztwo na etapie realizacji inwestycji we wszystkich kwestiach spornych w relacji inwestor – wykonawca, a także w zakresie robót dodatkowych, zamiennych, rozliczeń, odbiorów, obsługę gwarancyjną. To co wyróżnia tę inwestycję to ścisły reżim sanitarny, jaki zakład musi osiągnąć, na poszczególnych liniach produkcyjnych, a co za tym idzie nadzór inwestycji ze strony Sanepid, Straży Pożarnej, co wymusza szczególną dbałość na prawidłowość wykonania na każdym etapie realizacyjnym.

W imieniu klienta zainicjowaliśmy postępowanie o zapłatę wynagrodzenia za wykonanie robót budowlanych. Inwestor odmówił zapłaty wynagrodzenie naliczając kary umowne za rzekomą zwłokę w ich wykonaniu. Suma tych kar przekracza łącznie 20% należnego wynagrodzenia. Przekroczenie terminu było stosunkowo niewielkie i nie wywołało u inwestora żadnych negatywnych skutków. Określony w umowie jej cel, jakim było otwarcie inwestycji w konkretnym terminie, został osiągnięty. Według wykonawcy przekroczenie terminu mnie wynikało z przyczyn leżących po jego stronie, lecz było następstwem konieczności  zmiany programu funkcjonalno-użytkowego, opracowanego przez Inwestora, który był sprzeczny z odrębnymi przepisami. Konieczność dostosowania rozwiązań projektowych do zaleceń Sanepid i Straży pożarnej. Tymczasem według inwestora formuła kontraktu zaprojektuj i wybuduj oznacza, że wykonawca ponosi całe ryzyko realizacji inwestycji w terminie, także wówczas, gdy program funkcjonalno-użytkowy opracowany przez inwestora  okazał się być sprzecznym z przepisami techniczno-budowlanymi.

W tej sprawie nasz klient, podwykonawca robót instalacyjnych na zespole budynków wielomieszkaniowych, nie mógł uzyskać wynagrodzenia za wykonane prace z uwagi na otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego przez generalnego wykonawcę.  Skonstruowaliśmy spójną strategię dochodzenia roszczenia od inwestora, który formalnie nie był związany węzłem umownym z podwykonawcą. Mimo braku formalnego zgłoszenie klienta jako podwykonawcy robot, klient zadbał na etapie realizacyjnym, o dokumentowanie wszelkich ustaleń poczynionych na linii podwykonawca – reprezentanci budowlani inwestora (inżynier kontraktu, projektant). Generalny wykonawca powołując się na zainicjowane postępowanie restrukturyzacyjne (z uwagi na brak zdolności do zaspokojenia wszystkich swoich zobowiązań wobec podwykonawców) odmówił bezpośredniej i pełnej zapłaty zgłaszając jednocześnie propozycje układowe rozkładające płatności wynagrodzenia na kilka rat, w 3 letnim okresie płatności. W tej sytuacji nasz klient zgłosił roszczenia wobec inwestora, mimo braku formalnego zgłoszenia go jako podwykonawcy na tej budowie. W postępowaniu dowodowym przeprowadziliśmy szereg dowodów, które ostatecznie sprawiły, że Sąd pierwszej instancji stanął na stanowisku, że inwestor przyjął na siebie solidarną odpowiedzialność za zobowiązania wobec podwykonawcy. Po wyroku sądu pierwszej instancji strony zawarły ugodę, która nie blokowała dokończenia inwestycji inwestorowi i gwarantowała odzyskanie środków przez podwykonawcę w rozsądnym czasie.

Prowadzimy sprawę dotyczącą odszkodowania za utratę zespołu dworsko pałacowego. W latach czterdziestych Skarb Państwa przejął ów majątek w posiadania uznając, że ma do tego prawo na podstawie dekretu o reformie rolnej. Dekret o reformie rolnej był tak skonstruowany, że jeśli nieruchomość wchodziła do kategorii nieruchomości  nią objętych przejście własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa następowało z mocy prawa. W tym wypadku naszym zdaniem taki skutek nie nastąpił. uzyskaliśmy decyzję administracyjną potwierdzającą takie stanowisko. Powinno to prowadzić do sytuacji, w której spadkobiercy byłych właścicieli powinni odzyskać posiadanie dworu i pięknego parku. Niestety dwór i park zostały w międzyczasie sprzedane, własność przechodziła dwukrotnie na kolejnych właścicieli, w sposób uniemożliwiający przywrócenie prawa własności spadkobiercom byłych właścicieli. Powstał problem sprowadzający się do pytania: czy i od kogo spadkobiercy byłych właścicieli mogą domagać się odszkodowania za utracony majątek. W takich sprawach, zależności od okoliczności, byli właściciele lub ich spadkobiercy muszą podjąć określone działania, aby uzyskać odszkodowanie. W tej sprawie prawnicy kancelarii przeprowadzili szereg czynności, które ostatecznie doprowadziły do wydanie przez Sąd pierwszej instancji wyroku zasądzającego odszkodowanie odpowiadające wartości utraconego dworu wraz z zespołem parkowym. Wyrok nie jest prawomocny.

Niejednokrotnie wywłaszczenie nieruchomości odnosi się tylko do jej części. W przypadku gdy korzystanie z pozostałej części nieruchomości jest trudne lub wręcz niemożliwe wywłaszczony może domagać się wykupu także pozostałej części nieruchomości. Utarło się w orzecznictwie przekonanie, że ta pozostała część to tzw. resztówka, a więc stosunkowo niewielka część nieruchomości. W sprawie naszej klientki sytuacja była odmienna. Została ona bowiem wywłaszczona pod budowę drogi ze stosunkowo niewielkiej części nieruchomości, która jednak spowodowała, że klient nie mogła wjechać do garażu. Korzystanie z garażu wymagałoby wybudowania drugiej bramy garażowej z drugiej strony, a zorganizowanie alternatywnego dojazdu oznaczało poprowadzenia go przez cześć rekreacyjną nieruchomości. Ponadto wskutek wywłaszczenia nieruchomość utraciła oczyszczalnię ścieków, zaś budowa nowej oczyszczalni oznaczało konieczność budowy dużego zjazdu do nieruchomości dla samochodu asenizacyjnego i rezygnacji korzystania z części rekreacyjnej nieruchomości. Sądy obu instancji podzieliły nasze stanowisko zobowiązując Skarb Państwa do wykupu całości nieruchomości. Sąd Najwyższy nie przyjął do rozpoznania skargi kasacyjnej Skarbu Państwa. Wyrok jest prawomocny.